Shinjuku Ryōzanpaku Theatre Company (Japonia)
Kim Su-jin
Okawa Taeko
Nikodem Karolak
Tsuguo Izumi
Miyazaki Emiko, Takase Yūsuke
Ōtsuka Satoshi
Ōnuki Takashi
Min Youngchi
Ōnuki Takashi
Hiroshima Kō
Satō Masayuki
Ōsuga Hiroshi
Honma Misa
ism
Noguchi Kazumi
Kim Su-jin – Rokudo gun
Hiroshima Kō – Hitotsuha
Shimamoto Kazuto – Nicchoku
Jan Yūichi – Król Yebi
Satō Masayuki – Ma-bessi
Fujita Yoshiaki – Gecchoku
Horiguchi Kaoru – Najmłodszy syn
Ōta Akinori – Hikaru
Cho Bak – Katoku
Asō Mugi – Stary człowiek
Yatsushiro Sadaharu – Dozorca
Yasukawa Junpei – Akaha, najstarszy syn
Kobayashi Kazuki – Aoha, drugi syn
Nakajima Mio – Nakaha, trzeci syn
Minase Akira – Hidariha, czwarty syn
Shibano Kōki – Migiha, piąty syn
Be Mihyang – Stara kobieta
Ebine Hisayo – Księżniczka Paridegi
Mizushima Kanna – żona Dozorcy
Akamatsu Yumi – Królowa Kirude
Shimizu Mihoko – Suemusume, najmłodsza księżniczka
Someya Chisato – Aomusume, pierwsza księżniczka
Itō Sayaka – San musume, trzecia księżniczka
Kawanishi Mayu – Yon musume, czwarta księżniczka
Shimojō Mana – Aka musume, druga księżniczka
Moroji Ran – Go musume, piąta księżniczka
Ōkawa Taeko – Dusza Gunnyeo
107 minut
O spektaklu
Król, nie mając męskiego potomka, który odziedziczyłby tron, porzuca swoją najmłodszą córkę w rzece. Po otrzymaniu od boga objawienia wyrusza w podróż, aby znaleźć żonę zdolną do urodzenia mu chłopca. Tymczasem kraj, pozbawiony króla, popada w stan chaosu i zaczyna się rozpadać. Pod koniec swojej podróży król spotyka kobietę, która okazuje się być jego najmłodszą córką, porzuconą w przeszłości. Uświadomiwszy sobie, jak bezmyślnie postąpił, król powierza przyszłość córce i popełnia samobójstwo. Spektakl ten po raz pierwszy wykonaliśmy w Tokio w 2006 roku. Zostaliśmy zaproszeni do występów w wielu miejscach na świecie, m.in. w Tokio, Korei, Rumunii i Brazylii. Jeden z krytyków z aprobatą nazwał spektakl „Królem Learem z Kraju Wschodzącego Słońca”. Wzorowaliśmy się na mistrzowskim Królu Learze, lecz dodaliśmy elementy folklorystyczne unikalne dla Japonii, Korei i innych części Azji Wschodniej, a także tradycyjną muzykę i taniec, aby stworzyć nasz własny, oryginalny utwór. Naszym celem jest wykorzystanie inspiracji, którą zaczerpnęliśmy z Szekspira i przekształcenie jej w zupełnie inną, azjatycką sztukę teatralną. Chcielibyśmy, aby widzowie na całym świecie na nowo odkryli ponadczasowy motyw „fontanny Szekspira”, a także zrozumieli wyjątkowość i bogactwo dramatu azjatyckiego.
Kim Sujin
Kim Sujin (1954) i jego Shinjuku Ryōzanpaku Theatre Company świadczą o różnorodności stylów, stosowanych ostatnio przez koreańskich artystów w japońskiej literaturze i teatrze. Pojawienie się jego sztuk i filmów wiąże się ze zmieniającą się tożsamością zamieszkałych w Japonii Koreańczyków, zwłaszcza od lat 80. Kim wykorzystuje polityczne przedstawienia teatralne z wcześniejszego okresu, aby uwypuklić i przeobrazić w sztukę doświadczenia Koreańczyków mieszkających w Japonii. W ten sposób jego prace wykorzystują zarówno spuściznę jego przodków w japońskim teatrze, jak również doświadczenia japońskich Koreańczyków z przeszłości. Zamiast odtwarzać na scenie lub w filmie istotę koreańskiej etniczności czy kultury, Kim skłania się ku ukazywaniu migracji, hybrydyczności i bycia usytuowanym pomiędzy. W ten sposób jego prace ukazują niszowość Koreańczyków zamieszkałych w Japonii, tak różnych zarówno od Koreańczyków z kontynentu, jak i od Japończyków.
Shinjuku Ryōzanpaku Theatre Company
Shinjuku Ryōzanpaku Theatre Company to zespół teatralny z siedzibą w Tokio, znany w Japonii i na całym świecie z przedstawień w namiocie teatralnym, rozbudowanych i wyszukanych składników inscenizacji, ostrej komedii i oryginalnych elementów stylistycznych. Zespół powstał w 1987 roku i jest kierowany przez charyzmatycznego reżysera i aktora Kim Sujina. Dzięki reinterpretacji The Situation Theatre (teatru sytuacyjnego), stworzonego przez legendarnego tokijskiego dramatopisarza Kara Jūrō, ich adaptacje twórczości Kary zachwycały publiczność złożoną i surrealistyczną tragikomedią oraz farsą.
Teatr Kary czerpie z Kabuki – krzykliwego kuzyna klasycznego teatru nō; wykorzystuje scenę oraz przemiany kostiumów teatru ubogiego. Jego wątki i sposób opowiadania przynależą do teatru absurdu – włosy zmarłej siostry wyciągnięte z brzucha brata (Cry From the City of Virgins), kochankowie zstępujący do Hadesu zaludnionego przez pilotów kamikaze (Matasaburō of the Wind) lub odradzające się prostytutki zamordowane dla złotych zębów przez japońskich żołnierzy podczas inwazji Mandżurii (John Silver: The Beggar of Love). Kara przetarł szlak przez polityczne pole minowe japońskiego nacjonalizmu, tworząc teatr jednocześnie wywrotowy i opiewający kulturę Japonii. Shinjuku Ryōzanpaku Theatre Company kontynuuje wystawianie sztuk Kary – niedawno 70. produkcja (Bengal Tiger) miała swoją premierę w ich namiocie w świątyni shintoistycznej Hanazono. W napisanej przez Karę odwróconej parodii powieści Takeyamy Michio, szeregowiec Mizushima z całym plutonem japońskich żołnierzy brzdąka Home Sweet Home na birmańskiej harfie, zbierając szczątki zmarłych towarzyszy do wiklinowych koszy.
Shinjuku Ryōzanpaku Theatre Company od dawna wystawia również dramaty historyczne, dotykające delikatnych kwestii politycznych. Na przykład Toraji, oparty na sztuce Oh Tae-suka o buncie w Korei, opowiada o japońskiej inwazji na przełomie XIX i XX wieku. Ta adaptacja została pokazana w 2011 roku w Doosan Arts Centre, Seulu i Jeongju w Korei, i została uznana jako krok do naprawy od długiego czasu trudnych relacji między Japonią a Koreą. Wskazuje to na istotną rolę, jaką Kim Sujin odgrywa w budowaniu dobrych stosunków między oboma krajami. Kim Sujin jest zainichi, czyli Koreańczykiem mieszkającym w Japonii. Jego mieszane pochodzenie stworzyło platformę dla przepływu kultury teatralnej między dwoma narodami.
Shinjuku Ryōzanpaku Theatre Company otrzymał nagrody Japońskiej Agencji Kultury i dawał przedstawienia w USA (NY), Kanadzie, Niemczech, Francji (Festiwal Teatralny w Awinionie), Chinach, Tajwanie i Korei, Australii (w 2006 roku, w ramach roku Japonii w Australii) i Brazylii (Festiwal Wymiany Kulturalnej). W 2002 roku współpracował z zespołami koreańskimi przy tworzeniu oryginalnego spektaklu The Space Between na Japan/Korea World Cup Arts Festival. W 2007 roku wystawił oryginalne przedstawienie King Yebi (współpraca z Theatre 1980) w Seoul Nazan Arts Centre i na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Ishou. W 2010 roku zespół wkroczył do liminalnego świata Małego Księcia - ta interpretacja wykorzystuje całą magię inscenizacyjną reżysera Kim Sujina i członków jego zespołu; produkcja powstała we współpracy z Theatre 1980, Kichijōji Project.
